Έσιει κάμποσες μέρες που ώραν - ώραν εμούγκριζεν .
Τζαι ελάλουν του λατρεμμένου μου, "να φέρουμεν κανέναν τεχνικόν να
το δει, τζαι εννα χαλάσει μιαν ώραν τζαι να μείνουμεν έτσι".
Τζείνος, "όι, να το τραβήσουμεν έξω να δούμεν πουπίσω αν έσιει
τίποτε, να το σβήσουμεν τζαι να το ξαναάψουμεν" τζαι ξέρω γιω κουέντες.
Μα έντα να το τραβήσουμεν τζαι να το δούμεν γιέ μου!!! Γαήζουμεν
χρυσέ μου εμείς που ψυγεία τζαι μηχανάες;;;; (Ενει το ίδιο σκεπτικό που έχουν οι άντρες (bless them) που ένει δηλαδή άξιοι να γυρίζουν μιαν ώρα για να εύρουν μιαν διεύθυνση ή μες το σούπερμάρκετ για να εύρουν την πίκλαν ας πούμεν, τζαι εν σταματούν να ρωτήσουν έναν πλάσμαν να τους καθοδηγήσει προς την σωστή κατεύθυνση! ΑΑΑΑΑΑ!) Άλλη χαζοβιόλα εγώ, έκατσα
τζαι άκουσα του, σαννα τζαι ήταν να σαστεί που μόνο του το ψυγείο αν το
εκαλοπιάναμεν. Έτα ούλλα τζαχαμέ τωρά. Εχτές εσταμάτησε να
μουγκρίζει τζαι σήμερα που άνοιξα το πρωί να πιάσω το γιαουρτάκι μου το διαιτιτικό
που φέρνω στη δουλειά, εν μου άρεσεν η θερμοκρασία του. Ασκοπώ καλύττερα
τα υπόλοιπα πράματα μες το ψυγείο, τζαμέ που μας τα επάγωνεν κατά Θεό, σήμερα
ήταν ούλλα κοντά σε θερμοκρασία δωματίου!
Έπιάσαν με οι δαιμόνοι! Εγύρισα με το πιο συγκρατημένο,
παγωμένο μου χαμόγελο τζαι είπα του λατρεμένου "το ψυγείο μας έν έσιει
απόδοση, εν γιαυτό που ελάλουν εγώ να φέρουμεν άθρωπο να το δειιιιι!!!".
Είδα τον τρόμο ζωγραφισμένο στο μουτρούιν του, παρόλο το προαναφερθέν μου
χαμόγελο. Εν μου είπεν τζαι πολλά πράματα, τωρά βουρά να το φκερώσει, να
πάρει ό,τι χωρεί στο ψυγειούιν που έχουμεν κατω μες την αποθήκη, ώσπου να
δούμεν ενταμπο να γινεί! Το μόνο θετικό ένει ότι ανέβα-κατέβα στην
αποθήκη εννα καταληθούμεν! Ο καλός Θεούλης ας μας λυπηθεί τζαι να σάζεται το ευλοημένον, γιατί αν εκόρτωσεν νούρον, ο προϋπολογισμός εν σηκώνει τωρά στα καλά καλούμενα να γοράσουμεν τζαινούρκαν ψυγειάρα!
Αυτά! Άτε, πάω να εύρω κανέναν τεχνικόν γιατί αν
περιμένω που τον λατρεμμένον εσαστήκαμεν!